Çok hızlı, çok güzel, çok yoğun geçiyor, yani aslında büyük çoğunluğun yaşamından farklı değil.
Yalnızca, ebeveynler olarak kendimizin değil onların gündelik sevinçlerine, gereksinimlerine, keyif anlarına, kısacası doğrudan onlara odaklanıyoruz.
Bu aslında garip bir durum, çünkü bir yandan kendimize odaklanamamaktan sıkıntı duyabilsek de, diğer yandan onlara odaklanmak da dönüp dolaşıp bizi besleyebiliyor.
Yani başka bir seçenek yok gibi, mutluluğumuz onları mutlu etmekten geçiyor gibi...
Son zamanlarda sık sık hissettiğim şey işte bu: hayatı büyütmeye gerek yok, hayat bu işte, gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder