Neydim, nooldum...

Önden bakınca pek bir sey yok sanki...
Ama gerçekler kendini profilden gösteriyor:-)

Kuzumuzdan taze taze kareler...

4 kişi olmamıza az kaldı...

Fotoğraftan da anlaşılacağı gibi, ailemizin yeni üyesi yakında aramıza katılacak inşallah. (İnsan ana-baba olunca, hiç alışkanlığı olmasa bile, inşallah'lı-maşallah'lı konuşmaya başlıyor).

Yüzümün nasıl şiştiğini de fotoğtafta net olarak görebilirsiniz. Kızkardeşim, dudaklarımın silikonlu gibi olduğunu söyledi geçen gün...

Aksi bir durum olmazsa eğer, doğum 23 Kasım'da, yine Metropolitan Florence Nightingale Hastanesi'nde. Kendimi gerilmiş ramazan davulu gibi hissediyorum. Oturmak-kalkmak, yatakta sağa-sola dönmek, hele hele Can'la oynadıktan sonra yerden ayağa kalkmak o kadar zor ki artık. Biliyorum ki doğumdan sonra asıl zorluklar başlayacak. Ama yine de şu son günler bir an önce bitsin istiyorum.

Bu arada, ikinci oğlumuzun adını koyduk nihayet: ALP. Kendisi tam şu anlarda karnımı şekilden şekle sokmakla meşgul:-) Galiba o da artık sıkışıklıktan şikayet etmeye başladı...

Cumartesi ilk NST var. Ah, bir de, 10 gün önce falan insülin olayına girdik... Her gece saat 23 itibariyle iğnemi yapıyorum. Bir şeker hastası adayı olarak, Alp'i emzirme dönemi sona erdikten sonra sağlam bir diyetle 10 kilo kadar kaybetmem şart... Tabii ki sonradan geri almamak şartıyla:-)

Hadi bakalım...