Yazamadığım günler boyunca neler oldu?
Bir kere en önemlisi, babamız gitti ve geri geldi. Can'ın soru soran gözlerle sürekli 'Baba?' diyerek benden yanıt beklemesi başlarda eğlenceliydi ama artık hüzünlü bir hal almıştı. Çalan her kapıya Baba, Baba diye koşturması da öyle... Sabahları uyanınca onu, yumuşak kurabiyemi koynuma alıp uzun uzun koklarken -
bu arada, böyle kokmayı nasıl başarıyor, acaba bu kokuyu anneler zihinlerinde mi yaratıyorlar?-, yatağın baba tarafına bakıp yine bana babasını sorması da... Cenk'in dönmesinden bir akşam önce Teyzemizde otururken, Burak'ın kapıyı çalmasıyla durmadan Baba, Baba, Baba demesi ve bizim gelenin Babası olmadığını söylemek zorunda olmamız da öyle...
Neyse ki, dün gece Babamıza kavuştuk. Sabah Cenk'i işe uğurlarken önce el salladı Can, ama sonra akşam dönüşünden emin olamadığından olsa gerek, 'Gel, gel' demeye başladı serseri.
Bu travmatik deneyimin dışında hızla diş olayına devam ediyoruz. Can, azı ve köpek dişlerini çiftler kategorisinden çıkarıyor. İlk olarak sağ üst azı-köpek çifti çıktı. Sonra alta geçti. Şimdi sol üstle uğraşıyor. Neden böyle yapıyor bilemiyorum, kendi tercihi tabii... Eli hep ağzında, eli dışında başka nesneler de ağzında. Bu furya sona erdiğinde oğluşumuz tam 16 tane dişi olacak. Sonra da ikinci azılar çıkacak galiba ama tam bilmiyorum, doktora sormam lazım.
Sonracıııma, Can'la ciddi ciddi saklambaç, kovalamaca falan oynamaya başladık. Ama oyunların bazı bölümlerinde Can için muallakta kalmış noktalar var: Örneğin, saklambaç oynarken benim onu görülmeyeceğim şekilde saklanması gerektiğini daha idrak edemedi. Şöyle mi, bulunduğu yerde ayağa kalkıp, benim onu aramamı izliyor ve bundan çok keyip alıyor. Hafif telaş da var: Ya annem beni bulamazsa telaşı... Kovalamacada da Can kovalarken sorun yok, ama ben onu kovalarken kaçmaktan ziyade, koşarak kollarıma atlamayı tercih ediyor. Olsun, bu benim daha çok hoşuma gidiyor.
İşte günlerimiz böyle akmaya devam ediyor.
Ha bir de, bahar gelsin artık...
